honum er ekki sprottin grön

(gen. granar, pl. granar), f.

1) the hair on the upper lip, moustache (svá ungr, at eigi mun g. sprottin);

2) lip; legðu munn við g., lay thy mouth to his lips; e-m bregðr vá fyrir g., one is startled, alarmed; bregða grönum, to draw back the lips, grin; in pl. the lips of a cow or bull.

(gen. granar), f. pine-tree.

* * *

f., gen. granar, [mid. H. G. gran], the moustache; skegg heitir barð, grön eðr kanpar, Edda 109; líttú á ljúfan, legg þú munn við grön, Gkv. 1. 13; hann var ungligr maðr svá at honum var ekki grön sprottin, Ld. 272; láttu grön sía, sonr, sip, sift it through the beard, my son, Edda 148: in the phrase, e-m bregðr vá fyrir grön, a danger passes one’s beard, i. e. one is startled, alarmed, Fms. viii. 350, 417, Grett. 165 new Ed.; ek læt ýring skýra um grön, I sift the drink through my beard, Eg. (in a verse); ef maðr höggr nef af manni, … en ef svá er at grön fylgir, N. G. L. i. 171; kápu þeirri er gör var af grön jöfra, the cap which was made of kings’ beards, Fas. i. 284, cp. the tale in Tristr. S.; komað vín á grön mína, wine never wetted my beard, Þorf. Karls. 418: it is used in plur. denoting the beard of the upper and lower lips: in the saying, nú er eg svo gamall sem á grönum má sjá, in the nursery tale of the changeling, answering to the Germ. ‘nun bin ich so alt wie der Westerwald,’ see Grimm’s Märchen: the phrase, bregða grönum, to draw back the lips, grin, so as to shew the teeth, Nj. 199; cp. granbragð; fíla (or fýla) grön, to pout with the lips.

2. esp. in plur. the lips of a cow or bull; Egill hljóp þar til er blótneytið stóð, greip annarri hendi í granarnar en annarri í hornið, Eg. 508; Europa klappar um granar hans (of Jove in the shape of a bull), Bret. 12. grana-hár, n. the whiskers of cats and other beasts, Edda 73 (of an otter); in this sense still in use: of a beak, benmás granar, Höfuðl.

f., gen. granar, [Dan.-Swed. gran; Ivar Aasen gron], a pine-tree; hæri en grön er vex á hæsta fjalli, Hom. 152.

[sb̥rεʰt:a]

I. f sprettu

II. sprett, spratt, spruttum, sprottið

1. vi

1) пробиваться, выбиваться, проступать

2) прыгать, вскакивать

3) прорастать, расти

spretta upp

pp masc sprottinn:

III. vt (D) spretti

1) распускать; расстёгивать

2) вспарывать, распарывать; взрезать, вскрывать

spretta á

spretta af

spretta e-u upp

spretta úr

(sprett; spratt, spruttum; sprottinn), v.

1) to spring up, issue forth (þar sprettr einn mikill brunnr);

spratt honum sveiti í enni, sweat burst out on his forehead;

also s. upp (spratt þar vatn upp);

2) to start, spring;

s. af baki, to spring off horseback;

s. á fœtr, s. upp, to start to one’s feet, jump up;

spratt upp lássinn, up sprang the lock;

spratt henni fótr ok féll hón, she slipped and fell;

spratt þat upp af heimamönnum, at, it was rumoured that;

3) to sprout, grow, of hair, grass, crops (piltar tveir léku á gólfi; þeim var sprottit hár ór kolli).

(-tta, -tt), v.

1) to make spring up, unfasten, loosen;

s. gjörðum, to ungird;

s. frá loku, to unlock;

2) to rip open or up (s. saum);

ek lét s. berkinum, I had the bark peeled off;

Þjálfi spretti á knífi sínum, Th. split the bone with his knife.

* * *

pres. sprett; pret. spratt, sprazt, spratt, pl. spruttu; subj. sprytti; part. sprottinn: [an iterative from springa; Swed. spritta; Engl. spirt; Germ. spritzen]:—to spirt out, of water; þar sprettr einn brunnr, Ver. 2; spratt þar vatn upp, Edda (pref.); þar spratt upp brunnr, Fms. vii. 251; helli þeim sprettr vatn ór berginu, i. 232; veita vötnum þeim er spretta upp í engi manns, Grág. ii. 289; sá er næstr býr vötnum þeim í héraði, er upp spretta næst líki á fjalli, K. Þ. K. 34; spratt honum sveiti í enni, sweat burst out on his forehead, Nj. 68.

2. to start, spring; hann sprettr upp, starts to his feet, Fms. xi. 151, Bs. i. 420; Hrútr vildi upp s. ok fagna henni, Nj. 6; þeir spruttu upp með íllyrðum, 128; hann spratt upp skjótt ok hart, Eg. 717; s. á fætr 129; s. af baki, to spring off horseback, Ld. 220; s. ór snöru, to spring out of a snare, 623. 36; spratt upp lássinn, up sprang the latch, Gullþ. 27; þá sprettr tjaldskörin, Sturl. i. 117; ok sprettr þá láss af limum, Gg.; sprettr mér af fótum fjöturr, Hm.; spruttu honum fætr á jakanum, he slipped, Eb. 238; spratt henni fótr ok féll hón, Bs. i. 385; spratt upp fjándskapr, Sturl. ii. 57; spretta upp af honum einstaka mansöngs-vísur, Fbr. 69; spratt þat upp af heima-mönnum ( it was rumoured), at …, Dropl. 17.

3. to sprout, grow, of hair, grass, crops; hárið spratt á sauðum, Þryml. 8; honum var sprottið hár ór kolli, Fms. iii. 125; svá ungr at eigi mun grön sprottin, Sturl. iii. 129; honum var ekki grön sprottin, Ld. 272, v. l.; þá er blómin spruttu, Karl. 546; vel sprottið (illa sprottið) tún; sprottnar engjar, good, bad crops.